با دمپایی ابری ماه

برای دوستِ دیرین ، جاودانیاد حسن جوهرچی که ساده تراز رویا پرکشید ،به پاس سالهای همکاری وهمراهی...   شبیهِ نرمیِ یک ابر، مهربان  بودی همیشه خنده به لب بودی و جوان بودی   صداقتِ هنر از جوهرِ تو پیدا بود و عشق کارِ تو بود و تو کاردان بودی   میانِ چشمه ی مهتاب می درخشیدی شبیهِ آینه بینِ ستارگان بودی   حریمِ امنیت و عشق ،" در پناهِ تو " بود میانِ زندگی خویش ، قهرمان بودی   اگر چه قصه ی تو عاشقانه شد آغاز تو انتهای غم انگیزِ داستان بودی   خبر ، تلاقی ِ سنگینِ پُتک و آینه بود تو چون شکفتنِ یک بُغضِ ناگهان بودی   حدیثِ رفتنِ تو ساده تر ز رویا بود به روی ِ هودَجِ بالِ پرندگان بودی.....     یدالله گودر با دمپایی ابری ماه...

با دمپایی ابری ماه...

  بخواناي قناري ترين پرنده !در هجومِ حنجره هاي ناروااي صداي شفافدر هزارتوهاي مكنده ي تاريكمي شنومَتازپشت آوازهاي معطرازپشت فريادهاي بي صداازپشت پروازهاي پرپرمي گذري دربادمي گذري با بادبا پيراهني از ابرو شالي از رنگين كمانو در تلاقي نگاههايتآذرخش و باران آفريده مي شونداي مسيح كوچك !هنگام كه در گلهاي شيپوري مي دميومرا و همگان را بر مي انگيزانيهيچ مي داني  در كدامين سمتِ اين شبِ تلخمر گ را بايد زيستو زيستن را گريست؟!اي درخت ترين سبزدر عبور سالهاي خاكستر !گيسوانت را مي تكانيو ستارگان از ميلِ شكوهمندِ سقوط سرشار مي شوندشب مشبك مي شودماه بر مي آيدو تو مي شكفي در همه چيزدوست دارمت اي غريبه ي ناچاردر با دمپایی ابری ماه...